Thursday, March 1, 2012

Laygay Nga Nabatian sa Kagulangan

by vic@purebright
This poem is inspired by my trip to Khao Yai National Park, Nakhon Ratchasima Province, Thailand, August 20-21, 2011; written March 1, 2012. This is dedicated to Dr. Naruemon Yutakom, my host professor at Kasetsart University, Bangkok, Thailand, July-December 2011)

Abi ko ang kagulangan puro lang katahum:
Mabugnaw, matinlo ang dupoy-dupoy sang hangin.
Ang mga puno sang kahoy daw tabungos,
Kag may ara man nga daw linukot sang amakan,
Ginapunihan sang mga orkidyas,
Nga abi mo daw nagaloyloy sa kahawa-an.  
Ang mga balagon, indi magpapierdi,
Sige hakos kay kahoy, makakita lang sang kasanag.
Ang mga ilahas nga pispis, lain-lain ang duag,
Nagapa-indis-indis kay alibangbang kag sitsiritan.
Amo man ang mga bulak kag uhong,
Nagasuksuk sang pula, puti, kaki, orens, kag dalag.
Samtang si sapa kag busay nagakanta
Kaupod kay pispis, kirikikik, kag bagangan.

"Matahumu, matahum, matahum," ako nakahinambit.

"Kwedaho ka kag maghalong,"
Hambal sang manog-giya.
"Kadto ka sa tunga,
Sa mahawan nga dalanon.
May aragyan para sa imo.
Indi magpasobra pahigad, sa wala man ukon tu-o,
Basi kabliton ka sang siit kag balagon
Kag lumpatan sang mga udto-udto.
Isuksok ang malaba nga medyas
Kay ang linta, gakamang, gapisik.
Sa kagulangan duro it palhi,
Pareho sang ulandis, bisan gamay,
Kon tapakan mo, mabato gid."



No comments:

Post a Comment